ดูแลเด็กที่ถูกทารุณกรรม เด็กด้อยโอกาส และนักเรียนพิการ จำนวน 850 คน
มูลนิธิคุณพ่อเรย์ได้ให้ที่อยู่อาศัย การศึกษา อาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการ ความช่วยเหลือทางด้านการแพทย์ และมอบโอกาสให้เด็กๆรวมทั้งเด็กนักเรียนจนสามารถเข้าถึงศักยภาพของตนเองได้อย่างเต็มที่ สามารถพึ่งพาตนเองได้ และเป็นประชากรที่อยู่ร่วมสังคมได้อย่างเหมาะสม
การบริการและการดูแลทั้งหมดจะไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ ทุกอย่างถูกมอบให้โดยผู้สนับสนุนและผู้อุปถัมภ์ของเรา
บาทหลวงเรย์มอน อัลลีน เอ เบรนนัน C.Ss.R.
2475 – 2546

คุณพ่อเรย์ เบรนนัน เป็นชาวอเมริกันในคณะพระมหาไถ่

เขาเป็นบุตรคนที่ 2 จากทั้งหมด 3 คน ในครอบครัวของชาวไอริช-อเมริกัน ซึ่งอยู่อย่างยากลำบากทางตอนใต้ของชิคาโก

เช่นเดียวกับคนนับล้านก่อนหน้าพวกเขา ปู่ย่าตายายของคุณพ่อเรย์ได้อพยพออกจากประเทศไอร์แลนด์ ข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกด้วยความฝันและความหวังในการสร้างชีวิตของตนให้ดีขึ้นกว่าที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา

ด้วยความบังเอิญพวกเขาได้รวมตัวกันเป็นปึกแผ่นในชิคาโก สองครอบครัวได้รวมกันเป็นหนึ่ง เมื่อ วอร์เตอร์ เบรนนัน และ นอรีน โอ คอนแนล ได้แต่งงานกัน

นายและนางเบรนนัน มีบุตรทั้งหมด 3 คน บุตรคนแรกคือโดนัล ซึ่งเติบโตมาและได้กลายเป็นนักบวช

เรย์มอนคือบุตรคนที่สอง แต่เนื่องจากภาะแทรกซ้อนของการผ่าตัดทอนซิล เขาเกือบมีชีวิตอยู่ไม่ถึงวันครบรอบวันเกิดปีที่สี่ของเขา

หลังจากมีบุตรชายสองคน ครอบครัวมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ให้กำเนิดบุตรคนที่สาม และบุตรสาวผู้น่ารักได้ชื่อว่าชารอล

พวกเขาได้ย้ายถิ่นฐานจากชิคาโกไปยังเมืองที่อยู่แทบริมแม่น้ำ ครอบครัวเบรนนันได้กลายป็นส่วนหนึ่งของชุมชนไอริสคาทอริกอย่างรวดเร็ว หนุ่มน้อยเรย์มอนได้เรียนที่โรงเรียนบิชอปคาทอลิก เขาได้เข้าร่วมพิธีทางศาสนาในโบสถ์อย่างสม่ำเสมอ และในที่สุดก็ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยในรัฐอินเดียนา

ทั้งสองเบรนนันได้เข้าร่วมกับคณะนักบวช โดนัลได้กลายเป็นนักบวชในคณะออกัสติเนียน ในขณะที่เรย์มอนได้เข้าร่วมในคณะพระมหาไถ่

หนึ่งปีก่อนที่เรย์จะบวช เขาได้รับแจ้งว่าเขาต้องถูกส่งไปประจำยังประเทศไทย ความคิดในเรื่องนี้ยังไม่ดึงดูดความสนใจของเขานัก แต่มารดาของเขาดูจะไม่แปลกใจ และได้กล่าวว่าบุตรทั้งสามของเธอ เรย์เป็นคนเดียวที่ชอบกินข้าว

บาทหลวงเรย์มอน อัลลีน เบรนนัน C.Ss.R. เป็นนักบวชใหม่
บาทหลวงเรย์มอน อัลลีน เบรนนัน ได้มาถึงประเทศไทย ที่อยู่อาศัยที่แรกคือศรีราชา เป็นหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ ซึ่งอยู่ห่างจากรุงเทพมหานครประมาณ 2 ชั่วโมง คุณพ่อได้อยู่ที่ศรีราชาเป็นเวลา 6 เดือน และได้เรียนรู้ภาษาไทยในเวลาเดียวกัน

งานต่อไปของคุณพ่อเรย์คือที่อีสาน ซึ่งเป็นที่ราบกว้างใหญ่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย มีเพื่อนบ้านที่สามารถพึ่งพาตนเองได้ไม่นานนัก นั่นคือประเทศลาว คุณพ่อเรย์ได้อาศัยอยู่ในหมูบ้านเล็กๆของจังหวัดเลย ซึ่งเป็นจังหวัดที่เต็มไปด้วยภูเขาและมีประชากรเบาบาง

หลังจาก 10 ปี ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยได้มอบหมายให้ไปที่หมู่บ้านริมทะเลของเมืองพัทยา ซึ่งเป็นจังหวัดที่กำลังเติบโตในฐานะ เมืองของการพักผ่อนและผ่อนคลาย สำหรับทหารสหรัฐที่สู้รบในสงครามเวียดนาม

ผู้สอนศาสนา

ในปี พ.ศ 2512 คุณพ่อเรย์ได้แทนที่คุณพ่อกู๊ดบูท ซึ่งคุณพ่อกู๊ดบูทเป็นบาทหลวงในโบสถ์เซนต์นิโคลัสเป็นเวลาสองปี หลังจากหนึ่งปีในพัทยา มีบางสิ่งบางอย่างได้เกิดขึ้น และเป็นสาเหตุที่ทำให้ชีวิตของคุณพ่อเรย์เปลี่ยนไปตลอดกาล

วันหนึ่ง ซึ่งใกล้จะหมดวันของวันอาทิตย์ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาคุณพ่อเรย์พร้อมกับทารกในอ้อมแขน เธอบอกกับคุณพ่อเรย์ว่าพ่อของเด็กซึ่งเป็นสามีเก่าของเธอได้หนีไป และเธอก็ได้มีสามีใหม่ อย่างไรก็ตาม และเหมือนจะเป็นปรกติในหลายๆครอบครัว ที่สามีใหม่จะไม่เกี่ยวข้องใดๆกับเด็ก คุณพ่อเรย์ได้กล่าวกับเธอว่า จะรับเลี้ยงเด็กคนนี้ถึงแม้จะไม่มีประสบการณ์ในการเลี้ยงดูเด็กเลยก็ตาม เมื่อรับเด็กคนนี้มาไว้ในความดูแล คุณพ่อเรย์ยังไม่ตระหนักว่าจะมีอีกกี่ชีวิตที่จะมีการเปลี่ยนแปลงหลังจากการกระทำในครั้งนี้

ในช่วงสงครามเวียดนามเด็กหลายคนได้เกิดมา โดยมีแม่เป็นคนไทยและพ่อเป็นอเมริกัน เด็กเหล่านี้ไม่ได้รับการยอมรับจากสังคม หลายๆคนไม่ยอมรับที่จะมีเด็กครึ่งหนึ่งเป็นคนผิวดำ และอีกครึ่งหนึ่งเป็นคนผิวขาวอาศัยอยู่ในครอบครัวของพวกเขา แต่คุณพ่อเรย์ได้ยอมรับเด็กๆที่ผู้คนไม่ต้องการเหล่านี้ และจัดหาที่อยู่อาศัยให้

ผู้คนในเมืองได้กล่าวลือในการกระทำของคุณพ่อเรย์ มีเด็กเข้ามาอาศัยเพิ่มมากขึ้น คนไทยที่มีฐานะยากจนได้ร้องขอให้นักบวชชาวอเมริกันเป็นผู้ดูแลเด็กๆ เพราะพวกเขายากจน จนไม่สามารถเลี้ยงดูเด็กๆได้

เด็กคนแรกได้เข้ามาในปี พ.ศ 2517 และอีกยี่สิบเก้าปีต่อมาคุณพ่อเรย์ได้ทำงานอย่างไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อยเพื่อจัดหาที่อยู่อาศัยให้ผู้ไร้ที่อยู่ และให้การศึกษาแก่ผู้ที่ไร้การศึกษา

คุณพ่อเรย์ได้กลายเป็น ‘พ่อ’ ของเด็กกำพร้าหลายร้อยชีวิต เด็กที่ถูกทอดทิ้ง และวัยรุ่นที่ถูกทารุณกรรม คุณพ่อเรย์ได้กลายเป็นวีรบุรุษของคนจำนวนมากที่อาศัยอยู่กับคนพิการ คุณพ่อเรย์ได้ให้การศึกษาและสร้างความมั่นใจให้แก่เด็กๆได้เห็นคุณค่าในตนเองซึ่งเท่าเทียมกับผู้คนในสังคม

วันที่ 16 สิงหาคม 2546 คุณพ่อเรย์ได้เสียชีวิต

ร่างของเขาได้นอนแน่นิ่งที่หอประชุมของมูลนิธิสงเคาระห์เด็กในพัทยาเป็นเวลา 3 วัน และในเวลากลางคืนลูกๆของเขาได้นอนบนพื้นข้างๆโลงศพของเขา นั่นหมายถึง เขาไม่ได้เสียชีวิตตามลำพัง

พิธีศพของคุณพ่อเรย์เป็นงานที่ใหญ่ที่สุดในพัทยาที่เคยมีมา ครอบครัวของเขาได้เดินทางมาจากสหรัฐอเมริกาเพื่อเข้าร่วมพิธี มีเด็กๆและนักเรียนหลายร้อยพันคนมาร่วมงาน อดีตและปัจจุบัน หนุ่มสาวและวัยชรา รวมทั้งเพื่อนๆและผู้สนับสนุน ทุกคนต่างมาร่วมในพิธีเพื่ออำลาชายผู้ยิ่งใหญ่

ผู้แทนพระองค์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ได้เสด็จแทนพระองค์ในงานพิธีพระราชทานเพลิงศพ นับเป็นเกียรติอันสูงสุดที่บุคคลพึงได้รับ

พวงหรีดหลายร้องพวงส่งกลิ่นหอมในอากาศ ในขณะที่ผู้เข้าร่วมงานพิธีผ่านไปยังที่พำนักที่สุดท้ายของคุณพ่อเรย์ จะได้ยินเสียงเพลงที่ถูกจัดทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับวาระนี้ เพลงนี้ชื่อ ‘เพลงอันซัง’

440 Moo 9 (P.O. Box 15, Pattaya City),